Dalai Lama-effekten

JOSHUA DUGDALE FØLGTE DALAI LAMA i 18 månader for å lage sin dokumentar The Unwinking Gaze. Dalai Lama hevdar i filmen at hans konstante PR-turné verda over, som inkluderer eit eit usanseleg vell av hob-nobbingen med kjendisar, har ei desidert og handgripeleg effekt på Tibet-situasjonen. Han fortel at han aldri har nølt med å manipulere media for å seie det han meiner han treng, fordi han omfavna den moderne verdas metodar for å få bodskapen høyrd. Endring for Tibet berre kan kome gjennom at nok menneske som bryr seg har motteke bodskapen, seier Lamaen. Ein kan seie kva ein vil om Lamaen sine metodar, og hans selskapsreiser, men kva for ein annan religiøs autoritetsperson brukar taletid på å diskredittere trua på sine eigne krefter? Sjå berre korleis Paven nett har teke nok eit jarngrep rundt Det katolske folk med sine nye dødssynder.

Uansett er ikkje Lamaen sitt kjendisliv som er viktig i denne samanhengen. Snarare er det tematikken i dokumentaren om han som påverkande kraft. Regissør Dugdale meiner at filmen vil resultere i "sjokkbølgjer", som vil tvinge Kina til å opne for resolusjon med Dalai Lama, og håper filmen vil få Beijing til å invitere Dalai Lama til OL.

Fleire kommentatorar, mellom anna Peter Tatara hjå The Guardian sin filmblogg, trur at denne filmen faktisk kan få påverkande følgjer, ei kraft som i lang tid har vore relativt fråverande samanlikna med tidlegare tider. Tatara nevner korleis mange hevdar Peter Davis' Hearts and Minds frå 1974 påverka USA sin tilbaketrekning frå Kambodsja, men at suksessfulle forsøk på liknande påverknad har vore omlag fråværande i ettertida.

Dersom det for ein gongs skuld kjem ein grensesprengande dokumentar som har ein effekt på vårt apatiske og blaserte samfunn, vil dette forhåpentlegvis vere eit vendepunkt for dokumentarsjangeren.

For ordens skuld, her er traileren til The Unwinking Gaze.